1) Wg Słownika Psychologicznego (1985): "Autorytet, jedna z podstawowych, syntetycznych cech przywódczych; warunkuje efektywność przywództwa w grupie społecznej, na pełny autorytet danego członka grupy społecznej składają się zawsze co najmniej dwie następujące cechy: znawstwo (fachowość) w dziedzinie, w której jest on autorytetem oraz zaufanie innych członków tej grupy przekonanych, że działa on w ich wspólnym grupowym interesie."

2)  Wg Leksykonu PWN (1998): [łac.], społeczne uznanie, prestiż osób, grup i instytucji społecznych oparte na cenionych w danym społeczeństwie wartościach; także osoby, instytucje cieszące się uznaniem.

3) Wg Encyklopedii Socjologii (1998): "Autorytet jest żywym wzorcem kompetencji w sprawach mających znaczenie dla starań o urządzenie się w środowisku społecznym czy zachowania tożsamości (...) Funkcjonowanie autorytetu zależy od respektowania kompetencji decydenta czy eksperta. Respektującymi są ludzie przekonani o wysokiej miarodajności autorytetu, a przekonanie swe wywodzący z doświadczenia w uznawaniu i użytkowaniu wiedzy i umiejętności tego, kto ich zdaniem jest miarodajny w sprawach ważnych dla znajomości świata i działania w świecie. Istotą wszelkiego autorytetu jest kompetencja merytoryczna, czyli miarodajność w sprawach wiedzy i umiejętności."

4) Wg Słownika Społecznego (2004):  "Autorytet (z łac. auctoritas - <powaga>, za pośrednictwem niem. Autorität - <powaga>) to kategoria opisująca w naukach o człowieku psychospołeczne zjawisko doniosłego wpływu wywieranego przez → osobę lub instytucję na rozwój umysłowości lub stosunki między ludźmi, przyjmującymi ulegle twierdzenia podmiotu autorytetu lub normy przezeń ustalane, odczuwającymi respekt i uznającymi jego powagę wynikającą ze zwierzchnictwa lub kompetencji."

Wg Jana Szczepańskiego (1980): "Autorytet jest zatem wytworem odbiorców uznających wysoką wartość twórcy. Rzecz jasna, że autorytetami stają się często także ludzie umiejący tworzyć sobie publicity lub mający do dyspozycji aparat kształtowania opinii wytwarzający uznanie i tworzący czy to legendę, czy mit, czy poprzez reklamę narzucający pogląd o wysokiej wartości danego człowieka i jego wielkiej wiedzy. Istnieją wszakże wyraźne granice takiego <sztucznego> tworzenia autorytetów w nauce, gdyż dzieło czy prace każdego poddawane są nieustannej ocenie."

Wg Elżbiety Neyman (1980): "Prowizorycznie ustalamy, że autorytet jest atrybutem tych ludzi, którzy z racji  uznania ich przewagi przez innych posiadają możliwość wpływu na ich postawy i zachowania w warunkach wykluczających bezpośrednią presję."

1) Wg Klemensa Szaniawskiego (1980): "Jaką rolę odgrywa autorytet w nauce? Metodolog powie, że w najlepszym razie żadną. Socjolog będzie utrzymywał, że ogromną. (...) Zadaniem metodologii nauk jest kodyfikacja sposobów uzasadniania twierdzeń. Z tego punktu widzenia jest oczywiście zupełnie obojętne, kto owe twierdzenia głosi. Liczą się tylko racje, a te są bezosobowe. Powoływanie się na autorytet, iurare in verba magistri, jest - jako sposób uzasadnienia - pospolitym błędem, tym surowiej zakazanym, że nader skutecznym jako zabieg perswazyjny."

2) Wg Jerzego Szackiego (1980): "Otóż historyk socjologii zwykł autorytety kreować (lub raczej utwierdzać autorytety uznane w swoim środowisku naukowym), rzadko zadając sobie pytanie, czy były one autorytetami w innych środowiskach i w innym czasie. (...) Rzecz bowiem w tym, że chronologiczny porządek powstawania koncepcji socjologicznych, przestrzegany w większości opracowań, nie był bynajmniej porządkiem ich oddziaływania; jest to truizm. W socjologii amerykańskiej Max Weber okazał się współczesnym T. Parsonsa, a we Francji - R. Arona. amerykańska kariera E. Durkheima zaczęła się po II wojnie światowej, a K. Marksa jeszcze później."