OBSERWACJA

Wg Herberta Blumera (1969),2007: "Pogląd, że postępując zgodnie z ustalonym protokołem naukowym, prowadzi się bezpośrednie badania empirycznego świata społecznego, jest głęboko zakorzeniony w umysłach badaczy społecznych (...) niemal z definicji badacz zwykle nie zna z pierwszej ręki sfery życia społecznego, którą zamierza badać. (...) Zajmuje prawie zawsze pozycję outsidera, stąd też brakuje mu niekiedy podstawowej wiedzy o tym, co  się dzieje w badanej sferze życia. (...) mimo braku wcześniejszej znajomości sfery życia, którą chce badać, badacz akademicki będzie nieświadomie tworzył sobie jakiś jej obraz. (...) To jest - jak wiemy - punkt, w którym do głosu dochodzą i przejmują kontrolę stereotypy. (...) Ponadto badacz społeczny ma jeszcze inny zestaw wstępnie ukształtowanych wyobrażeń, którymi się posługuje. Wyobrażenia te składają się z teorii, aktualnie podzielanych w jego kręgach zawodowych, przekonań oraz idei o tym, jak musi być zbudowany świat społeczny, aby można było zastosować procedurę badawczą. (...) Nie wymaga się od badaczy akademickich przeprowadzania licznych, swobodnych poszukiwań w tym obszarze [badań - BF], które zbliżyłyby ich do znajdujących się w nim ludzi, pozwałały ujrzeć rozmaitość sytuacji, z jakimi oni się spotykają, odnotować ich poblemy i patrzeć, jak sobie z nimi radzą, stając się uczestnikiem ich rozmów i przyglądając się, jak płynie ich życie. Zamiast takich poszukiwań i elastycznego rozwijania bliskiego kontaktu z tym co się dzieje, badacze opierają się na procedurze, która rozpoczyna się od przedstawienia teorii lub modelu, a następnie nakazuje postawić problem w kategoriach tego modelu, sformułować hipotezy pod kątem problemu (...) itd."