Wg Encyklopedii Antropologii Społeczno-Kulturowej (2002), 2008:" (...) obecne rozumienie badań terenowych może zostać wyrażone mniej więcej następująco: badanie terenowe  obejmuje znacznie więcej niż czas, który spędzasz w terenie. Musisz się przygotować poprzez czytanie i rozmowy i przez rozwijanie wiedzy na temat własnej ignorancji oraz postawę silnej i czystej ciekawości, trochę jak uczucie, jakie masz, tuż przed wypowiedzeniem pytania, na które bardzo pragniesz poznać odpowiedź. Następnie, w terenie,  musisz być w stanie wykorzystać to poczucie i ukierunkować je na wszystko, co spotkasz. A to dlatego, że jak się przekonasz, twoje doświadczenia będą tam polegać na aroganckim, niezdarnym, trwającym mgnienie oka zetknięciu jednej wrażliwości z innymi, co jakże celnie odnotowała  Nita Kumar (1992, s. 1), i tylko ciekawość oraz nadzieja z pewną dozą samoorganizacji pozwala ci przetrwać. Niezależnie od przygotowań, jakie poczyniłeś, i tak będziesz musiał wymyślać coś na poczekaniu. Będziesz się męczył, by wytworzyć ową drugą wiedzę, wiedzę przerobioną dla celów naukowych, nawet podczas zmagań, by osiągnąć pierwszy rodzaj - wiedzę, jak żyć z ludźmi. Pewną dozę spokoju uzyskasz z sukcesywnego liczenia i zbierania rzeczy, ale dopiero u schyłku swojego pobytu możesz oczekiwać nagrody (...) Lecz to nie koniec. Gdy wrócisz do domu, przy biurku dalej będziesz mozolnie zaangażowany w ludzi, których badasz, poprzez wspominanie i odtwarzanie. (...)"

Wg Paula Rabinowa (2007), 2010: "(...) prowadzenie badań terenowych było dotąd i nadal pozostaje definiującym wymogiem, który należy spełnić, jeśli chce się zostać antropologiem w dwudziestym pierwszym wieku. Pierwotnie związek  pomiędzy badaniami terenowymi, etnografią i antropologią stanowił ważną innowację, w czasach gdy tworzenie wiedzy należało do fotelowych teoretyków, ewolucjonistów społecznych i poszukujących egzotyki podróżników, czy też tych, którzy zmuszeni byli polegać na ich opowieściach.(...) Gdy rozbieżność pomiędzy początkowymi motywami podjęcia badań terenowyuch i rosnącym przyjmowaniem ich statusu jako oczywistości pogłębiła się, stały się one zarówno obligatoryjnym rites de passage, jak i, jak to bywa w przypadku takich rytuałów, zostały wyłączone z powszechnej kontroli." (!- BF)

Wg Johna Loflanda i in. (2006), 2009: "Książka ta zawiera instrukcje, jak prowadzić badania terenowe w naukach społecznych - ten rodzaj badań, który często jest nazywany <etnografią>, <badaniami jakościowymi> i/lub <badaniami naturalistycznymi>.Chociaż badacze terenowi reprezentujący nauki społeczne mogą preferować któreś z tych określeń, cechą wspólną ich studiów jest to, że jakościowa obserwacja naturalnych sytuacji lub układów odbywa się głównie za pośrednictwem technik obserwacji uczestniczącej lub wywiadu intensywnego albo ich połączenia."

Wg Alaina Touraine'a (2007), 2011: "Jakże socjolog miałby nie przywiązywać zasadniczej wagi do obserwacji dokonywanych w terenie lub informacji zebranych w dokumentach, które pozwalają mu kształtować własną myśl w sposób tak niezależny od toksycznego wpływu dominujących ideologii, jak to tylko możliwe? Summa summarum, przez ostatnią ćwierć XX wieku dominujący dyskurs interpretacyjny zainspirował bardzo niewiele badań i opierał się na bardzo nielicznych wynikach, podczas gdy prace zasługujące na miano socjologicznych stopniowo odzyskiwały pole, by w końcu ukazać pustkę i arbitralność deklaracji, które na pierwszy rzut oka zdawały się odsłaniać najgłębsze prawdy, choć były jedynie mało oryginalnymi ujęciami fundamentalnych uprzedzeń."

"Evans-Pritchard wspominał, jak na początku lat dwudziestych [XX wieku - BF] usiłował dowiedzieć się czegoś o badaniach terenowych (...) Zapytał kilku renomowanych antropologów, jak się do tego zadania zabrać, i otrzymał różne odpowiedzi. Najpierw zadał to pytanie słynnemu fińskiemu antropologowi Westermarckowi, który odrzekł: <Niech się pan nie wdaje z informatorem w rozmowy dłuższe niż dwudziestominutowe, inaczej jeden z was na pewno się znudzi>.  Evans-Pritchard skomentował: <Świetna rada, tylko cokolwiek nieprzydatna>. Alfred Haddon powiedział: <To bardzo proste: należy się zawsze zachowywać jak na dżentelmena przystało>. Nauczyciel Evans-Peritcharda, Charles Seligman, <kazał mi brać co wieczór dziesięć gramów chininy i trzymać się z dala od kobiet>. W końcu sam Malinowski poradził nowincjuszowi, by <nie był cholernym głupcem>."