Sacrum <nłc, <sacrum> = to, co święte, święty przedmiot, rzecz poświęcona; święta czynność) (…)
1. W filozofii religii: to, co święte, świętość, sakralność — podstawowy w niej termin, (…), wprowadzony przez Rudolfa K.L. Otta (1917) na oznaczenie tajemniczej, utożsamianej z boskością mocy, która łączy w sobie grozę (mysterium tremendum) i oczarowanie (mysterium fascinosum), a objawia się jako rzeczywistość całkowicie innego porządku niż rzeczywistość naturalna.
a) W znaczeniu obiektywnym — wyodrębniony przedmiot objawiający coś świętego (np. święte drzewo), który staje się przez to czymś zupełnie innym niż był, mimo że nadal należy do swego środowiska naturalnego, a nic zewnętrznego nie świadczy o jego „inności".
b) W znaczeniu subiektywnym — swoiste odczucie świętości (…).
2. socjologia: w szerszym znaczeniu, nie od noszącym się tylko do kontekstu religii: to, co czczone, szanowane, nienaruszalne; charakter sacrum mogą zyskać różne obiekty, praktyki, miejsca, idee — zarówno religijne, jak i niereligijne. Opozycja: sacrum - profanum występuje w koncepcji społeczeństwa Emilé Durkheima, w której charakter sakralny mają te rzeczy, których wyobrażenia zostały wytworzone przez społeczeństwo, w przeciwieństwie do rzeczy świeckich, których wyobrażenia opierają się na indywidualnym doświadczeniu jednostek i nie mają takiego znaczenia, jak wyobrażenia zbiorowe.
(drobne zmiany red. - AD)