Wg strony WorldMuseum: Panofsky definiuje formy jako konfiguracje kolorów linii i faktur przedstawiających obiekty wizualnego świata. W analizie przedikonograficznej formy muszą być rozpoznane jako motywy (główny element tematyczny), będące nośnikami znaczeń. Konfiguracje form tworzą obiekty (człowiek, zwierzę, przedmiot), natomiast konfiguracje obiektów (czyli relacje między obiektami tworzą zdarzenia (rozmowa, pocałunek). Motywy mogą być nośnikami znaczeń faktycznych i symbolicznych (wyrazowych). Obiekty i zdarzenia mają znaczenie faktyczne. Istnieją jednak również motywy o znaczeniu abstrakcyjnym (wyrażające), jak atmosfera, nastrój, gest, mimika. Rozpoznanie motywów i znaczeń możliwe jest dzięki życiowemu doświadczeniu, rozumianemu jako prosta „znajomość rzeczy i zdarzeń”, uzupełnionemu wiedzą źródłową w przypadku, gdy doświadczenie życiowe nie podpowiada znaczenia tematu (np. stara broń, której funkcja uległa zapomnieniu). Wynikiem analizy przedikonograficznej jest rozpoznanie wszystkich występujących w dziele sztuki motywów i ich znaczeń podstawowych. (...) ten etap ma na celu rozpoznanie wszystkiego, co w dziele sztuki widzimy oczami, a więc obiektów (ludzie, zwierzęta, rośliny, przedmioty, elementy naturalne itp.) oraz zdarzeń (sytuacji), w których uczestniczą te obiekty, oraz – co bardzo ważne – nazwanie tych obiektów i sytuacji, ale tylko w podstawowym (prymarnym lub naturalnym) zakresie, wynikającym z elementarnego doświadczenia życiowego. Opisując, czym jest obiekt lub sytuacja, odczytujemy jego znaczenie „faktyczne” (kobieta, walka), opisując pewne cechy obiektów lub sytuacji odczytujemy jego znaczenie „wyrażające”.
FORMY > MOTYWY: OBIEKTY, ZDARZENIA, GESTY, MIMIKA, NASTROJE
OBIEKTY I ZDARZENIA > ZNACZENIA FAKTYCZNE
NASTROJE, GESTY, MIMIKA > ZNACZENIA WYRAŻAJĄCE