HIPERTEKST

Hipertekst – organizacja danych w postaci niezależnych leksji połączonych hiperłączami. Hipertekst cechuje nielinearność i niestrukturalność układu leksji. Oznacza to, że nie ma z góry zdefiniowanej kolejności czytania leksji, a nawigacja między nimi zależy wyłącznie od użytkownika. (...) Theodor Nelson w 1965 roku jako pierwszy sformułował pojęcie hipertekstu. Cechą charakterystyczną utworów hipertekstowych według tego badacza była niesekwencyjność, która pozwalała odbiorcy na nieliniową lekturę i stworzenie oryginalnego sposobu odczytania dzieła[1]. Według Noaha Wardripa-Fruina charakterystyczną cechą hipertekstu jest niesekwencyjny sposób lektury, wspomagany przez budowę modularną, gdzie poszczególne leksje są połączone za pomocą linków[1]. Małgorzata Góralska podkreślała znaczenie nielinearności w rozważaniach nad hipertekstami i mechaniką ich działania. Koherentna budowa utworów hipertekstowych umacnia wrażenie losowości lektury i daje odbiorcy poczucie kontroli nad rozwojem narracji[2]. Tyczy się to zwłaszcza hipertekstów literackich. Mariusz Pisarski przedstawił definicję hipertekstu, w której określa go jako tekst rozdzielający się na kolejne fragmenty pod wpływem wyborów dokonywanych przez odbiorcę[1]. Elementami warunkującymi istnienie hipertekstu literackiego jest tekst podzielony na mniejsze segmenty połączone za pomocą hiperłączy. Tak ustrukturyzowany przekaz autor może wzbogacić o obiekty wizualne, audialne czy audio-wizualne. więcej