PIĘKNO

1)  Platon: „(…) już za młodu chodzi człowiek za ładnymi ciałami (…) A potem więcej zaczyna cenić piękność ukrytą w duszach niż tę, która w ciele mieszka (…) I nagle cud mu się odsłania: piękno samo w sobie, ono samo w swej istocie. Otwiera się przed nim to, do czego szły wszystkie jego trudy poprzednie; on ogląda piękno wieczne, które nie powstaje i nie ginie, i nie rozwija się ani nie więdnie, ani nie jest z jednej strony piękne, a z drugiej szpetne, ani raz tylko takie, a drugi raz odmienne, ani takie w porównaniu z czymkolwiek, a z czym innym inne, ani też dla jednego piękne, a dla drugiego szpetne”.

2) Friedrich Nietzsche: "Przeżycie piękna musi z konieczności być przeżyciem fałszywym"