AKOMPANIAMENT

Partia instrumentalna lub niekiedy wokalna utworu, podporządkowana jako czynnik pomocniczy (intonacyjny i rytmiczny) jego partii głównej, solowej lub zespołowej (duet, tercet, kwartet, chór, zespół instrumentów solowych w concerto grosso). Rozróżniamy 2 rodzaje akompaniamentu: monofoniczny i polifoniczny (harmoniczny). Akompaniament monofoniczny ogranicza się do zdwajania w unisonie lub oktawie partii głównych, zazwyczaj wokalnych (…) Specjalnym rodzajem akompaniamentu monofonicznego jest heterofonia [gr. heteros = różny, fonejn = brzmieć], polegająca na ozdabianiu melodii wokalnej za pomocą instrumentów. (…) Rodzaj pośredni między akompaniamentem monofonicznym a polifonicznym tworzy akompaniament rytmiczny. Jest on składowym elementem utworów, w których melodii instrumentów lub wokalu towarzyszy niestrojony instrument perkusyjny służący do podkreślenia rytmu. Taki akompaniament spotykamy w tańcach ludowych i muzyce orientalnej. (…) Podstawą akompaniamentu polifonicznego (harmonicznego) są środki harmoniczne, tzn. zespół współbrzmień lub akordów towarzyszących melodii jako nadrzędnemu czynnikowi wyrazowemu. Ten rodzaj akompaniamentu spotykamy nie tylko w utworach wokalno-instrumentalnych i na zespoły instrumentów, ale również w kompozycjach przeznaczonych na 1 instrument zdolny do gry akordowej (…) Duże znaczenie dla czynnego udziału wiernych w kulcie religijnym ma akompaniament organowy, będący towarzyszeniem do pieśni religijnych, a nawet chorału. Tego akompaniamentu nie należy mieszać z przygrywką chorałową jako odrębną formą wariacyjną o określonych właściwościach stylistycznych. Akompaniament organowy ma cel czysto praktyczny, sprowadzający się do podtrzymywania intonacji i rytmu śpiewu za pomocą prostych następstw akordowych, nie zawsze zgodnych ze stylem śpiewanych pieśni, a zwłaszcza chorału.