PONOWOCZESNOŚĆ

„Termin ponowoczesność czerpie swój sens z dwu opozycji pojęciowych. Przeciwstawia się go, po pierwsze, pojęciu <nowoczesność>, a po drugie pojęciu <postmodernizm>. Gdy nazywa się współczesne nam społeczeństwo <ponowoczesnym> mówi się o tym, że pewne istotne normy i wartości regulujące byt ludzki i zasady organizacji ludzkiego współżycia, jakie zwykliśmy wiązać z erą nowoczesną (czyli tą, która poczęła się w XVII-XVIII stuleciu wraz z rozkładem ancien régime’u – danego ładu społeczeństwa stanowego) zanikły i zostały zastąpione innymi, albo też (…) znajdują się dziś w stanie zaawansowanego kryzysu (…). W drugim zestawieniu terminologicznym, pojęcie ponowoczesność przeciwstawia się pojęciu <postmodernizm>, z którym jest nierzadko mylone (…). Ponowoczesność tak się ma do <postmodernizmu> jak <nowoczesność> miała się do <modernizmu>. (…) nie wszyscy ludzie, którym przypadło urodzić się i żyć w czasach nowoczesnych, byli modernistami (…). Podobnie opisać można stosunek postmodernizmu do ponowoczesności. (…) W upraszczającym skrócie można rzec, że <postmodernizm> jest refleksją nad przemianami w sztuce, pisarstwie, instytucjach społecznych i politycznych, szeroko pojętej kulturze i sposobie codziennego życia charakterystycznymi dla czasów ponowoczesnych; refleksją, która z reguły zawiera element programowy, projektujący (…)”.