Wszelkie interakcje pomiędzy indywidualnymi i zbiorowymi aktorami dzieją się w określonych miejscach i przestrzeni geograficznej oraz społecznej. Analizy owych interakcji lub też teoretyzowanie na ich temat musi uwzględniać przestrzenny kontekst, w którym funkcjonują działające podmioty. W aspekcie mikro (relacje face-to-face) będą to na przykład reguły nakazujące utrzymywanie dystansu osobniczego w zależności od charakteru interakcji, a także strategie i techniki określania, oznaczania, obrony lub negocjowania prawa do dysponowania określonym obszarem czy miejscem. W przypadku większych zbiorowości chodzi o przyjęte i akceptowane zasady organizowania przestrzeni społecznej i publicznej. Symbolicznie, kulturowo, a często i formalnie określane są reguły zaznaczania bliskości lub dystansu pomiędzy jednostkami i zbiorowościami zajmującymi różne pozycje w przestrzeni lokalnej, miejskiej czy organizacyjnej oraz konsekwencje stosowania takich, a nie innych reguł (np. natężenia dewiacji, wykluczenia, segregacji, koncentracji, inwazji i sukcesji). Wreszcie w aspekcie globalnym, zasady nawiązywania i utrzymywania kontaktów w postindustrialnym świecie. (...)
W trakcie niemal każdego - a już na pewno jakościowego - badania, poszczególne "przestrzenie" są przywoływane przez informatorów i stanowią istotny element służący do konstruowania narracji oraz zobrazowania własnej (narratora) pozycji w rzeczywistości społecznej. (...) Poprzez odwołania typu "wewnątrz/na zewnątrz", "w polu/poza polem (zainteresowania)", "moje/nie moje" i wiele innych informator konstruuje obraz samego siebie - jednostki uwikłanej w szereg interakcji dziejących się w określonej przestrzeni i w określonym miejscu.
(drobne zmiany red.- A.O-Ł)