Onomatopeja (harmonia naśladowcza, wyraz dźwiękonaśladowczy) – jest językową imitacją (reprezentacją) dzwięku naturalnego lub innego nie będącego mową. Brzmienie wyrazu naśladowczego stanowi fonetyczne odtworzenie zjawiska akustycznego, które wyraz ów nazywa (np. bam, klik) lub dźwięku wydawanego przez przedmiot (zjawisko), który nazywa (bęben, szum).
W teorii literatury stanowi figurę retoryczną polegającą na takim dobieraniu wyrazów (istniejących w mowie lub neologizmów czy glosolalii), aby naśladowały one swym brzmieniem opisywane zjawisko lub dźwięki wydawane przez opisywany przedmiot (zjawisko). Dobrym przykładem jest "Lokomotywa" Juliana Tuwima.
W poezji awangardowej spotykamy również onomatopeje wizualne (np. zigzag)
Onomatopeje istnieją we wszystkich językach, stanąwiąc rdzeń wielu wyrazów, niemniej w każdym języku różnią się od siebie, czasem znacznie, ponieważ większości dźwięków naturalnych nie da się wyartykułować fonetycznie, np. szczekanie psa: ang: woof woof, arf arf; grec: gav, gav.
Językiem najbogatszym w onomatopeje jest najprawdopodobniej język japoński (przykładowo istnieje w nim 16 wyrazów naśladujących różnego rodzaju chodzenie).
Stan na 11.12.2013 r.