1) Wg Edwarda Sapira (1933): "Chodzi o to, iż język jest w istocie doskonałym narzędziem ekspresji i komunikacji we wszystkich znanych społecznościach. Istnieją mocne podstawy do przypuszczenia, że spośród wszystkich aspektów kultury właśnie język jako pierwszy uzyskał wysoce rozwiniętą formę i że doskonałość języka jest wstępnym warunkiem rozwoju kultury jako całości. Istnieją pewne ogólne własności, które przysługują wszystkim językom - żywym i martwym, związanym i niezwiązanym z pismem. Po pierwsze, język jest przede wszystkim systemem symboli fonetycznych, który służy wyrażaniu dających się przekazać myśli i uczuć. (...) Teoretycznie rzecz biorąc, jest do pomyślenia powstanie struktury typu językowego uformowanej z gestów lub innych rodzajów zachowań fizycznych. (...) Wspólną cechą języków jest nie tylko ich fonetyczny charakter; są one również fonologiczne. Między artykulacją głosu w ciąg fonetyczny, odbierany w natychmastowym wrażeniu słuchowym, a skomplikowanym rozczłonkowaniem tego ciągu na takie symbolicznie znaczące twory, jak słowa, frazy i zdania zachodzi bardzo interesujący proces selekcji i generalizacji fonetycznej, który łatwo przeoczyć (...) Oprócz tych ogólnych formalnych właściwości język charakteryzują pewne psychologiczne jakości (...) Przede wszystkim język jest w ogólnym odczuciu doskonałym systemem symbolicznym, o idealnie jednorodnym materiale, jako narzędzie wszelkich odniesień i znaczeń dostępnych danej kulturze zarówno w formie zaktualizowanej komunikacji, jak i w formie takich idealnych substytutów komunikacji, jak myślenie. (...) formy języka wyznaczają nam pewne sposoby obserwacji i interpretacji. (...) nie jest on ani niezależny, ani równoległy wobec bezpośredniego doświadczenia, lecz całkowicie je przenika."
2) Wg George'a Herberta Meada (1934): "Język jest procesem stosowania określonych bodźców i przekształcania odpowiedzi na nie w system zachowań. Język jako społeczny proces umożliwia nam chwytanie pewnych zachowań i zapamiętywanie ich jako reakcji na określone bodźce. (...) Szczególna ważność bodźca wokalnego polega na tym, że jednostka może słyszeć to, co sama mówi, a słysząc swe słowa jest skłonna do reagowania na nie w taki sam sposób, w jaki reagują na nie inni."
3) Wg Edwarda T. Halla (1976): "Język nie jest - jak się powszechnie uważa - systemem przenoszącym myśli i znaczenia z jednego mózgu do drugiego, lecz systemem organizującym informacje i wyzwalającym myśli i reakcje w innych organizmach; ta jego cecha czyni porozumienie między ludźmi możliwym, od niej owo porozumienie i cała kultura są uzależnione. Treści te, z jakiegokolwiek bądź źródła pochodzą, istnieją w świecie człowieka w formie zaczątkowej, często nie sformułowane, a przecież obecne. Można je przekazywać w różnoraki sposób, lecz nie można ich zaszczepić w umysłach innych ludzi. Czyni to za nas doświadczenie - szczególnie doświadczenie nabyte na obcej ziemi."