Wg Andrzeja Piotrowskiego, Marka Ziółkowskiego (1976): "Wprowadźmy tu pojęcie repertuaru językowego ( John Gumperz 1968; Pier Paolo Giglioli 1972), które odpowiadałoby zbiorowi wszystkich form językowych używanych przez członków danej społeczności językowej. (...) Zauważmy, że w obręb repertuaru włączymy jedynie te formy językowe, które używane są podczas powszechnych w danej społeczności aktów komunikacji. (...) Ciekawą klasyfikację repertuarów językowych przeprowadził Charles Ferguson. Wyróżnia on trzy rodzaje języków używanych w obrębie danej społeczności: język główny, używany przez co najmniej 25% ludności albo co najmniej milion osób; język mniejszości, używany przez co najmniej 5% ludności albo co najmniej 100 tysięcy osób i wreszcie różne typy języków specjalnych. Są to np. języki używane dla celów religijnych, języki stosowane szeroko w literaturze (np. klasyczny chiński na Taiwanie), nauczane powszechnie w szkole jako drugi język - np. francuski w Hiszpanii.(...) Przy opisie językowych repertuarów uwzględnić trzeba niekiedy takie sposoby porozumiewania się jak pidżyny (pidgins) i języki kreolskie." (dodane imiona do inicjałów - BF)
Wg Zbigniewa Bokszańskiego, Andrzeja Piotrowskiego, Marka Ziółkowskiego (1977): "Określmy więc, po pierwsze, dokładniej pojęcie odmiany repertuaru i samego repertuaru językowego. Odmianą repertuaru językowego nazwiemy zespół form językowych różniących się pod pewnymi czysto językowymi względami od innego zespołu form (czyli innej odmiany), a używanych wielorazowo w trakcie powszechnych w tej społeczności form komunikacji społecznej przez pewną grupę stałych członków tej zbiorowości; przy czym powinno się umieć wskazać społeczne, pozajęzykowe warunki pojawienia się tego zróżnicowania. Natomiast repertuarem językowym danej społeczności będzie zbiór wszystkich form wszystkich odmian językowych (suma mnogościowa tych odmian)."