Określana jest jako rodzaj przystosowania kulturowego, w którym "przybliżenie dwóch autonomicznych systemów kulturowych jest na ogół wzajemne, choć prawdopodobnie nigdy nie dokładnie wzajemne" (Âke Hultkrantz, 1960, s.61). Według Alfreda Louisa Kroebera (1973, s.222) "zrównoważona fuzja jednej połowy z drugą jest czymś rzadkim i trudnym do uzyskania nawet w obrębie kultury - jeden wzór czy jedna z kultur dominuje zawsze przy tworzeniu jakiegoś nowego systemu". Rezultatem fuzji kulturowej może być trzeci system, który wyłania się w wyniku zaniknięcia dwóch pierwotnych systemów. Jednak zaznacza się, że fuzja zaciera główne kontury obu zanikających kultur, a nie wytwarza żadnej trzeciej kultury, która miałaby kontury wystarczająco wyraźne, by trwać autonomicznie (Âke Hultkrantz, 1960). Jeżeli więc fuzja kulturowa określa taką sytuację, w której mimo zbliżenia wzajemnego dwóch systemów nie powstaje nowa trzecia kultura, choć zacierają się granice tych dwóch kultur wchodzących w kontakt, to jest to pojęcie, które bardziej odpowiada uniformizacji czy homogenizacji kultury. Stosowanie terminu fuzja kulturowa jest związane z przekonaniem, że przemiany, zwłaszcza cywilizacyjne, mogą doprowadzić w ostatecznym efekcie do całkowitego zaniku odrębności kulturowych.