We współczesnych praktykach personelu instytucji kultury takie pojęcia jak: upowszechnianie kultury, popularyzacja kultury czy edukacja kulturalna są wypierane na rzecz pojęcia animacja kultury, zaś PRACOWNIK czy też INSTRUKTOR zatrudniony w instytucji kultury przekształca się (często bez udziału własnej świadomości i woli lub pod wpływem specyficznej mody na nowy żargon) w ANIMATORA KULTURY. Warto wobec tego zdawać sobie sprawę, jak poważne zobowiązania pociąga za sobą zamiana trywialnie lub rutynowo rozumianej roli zawodowej na powołanie ANIMATORA.
ANIMATOR KULTURY to, wedle znanego podziału Maxa Webera, powołanie i - dodajmy - rola społeczna a nie rola zawodowa. Inspiracji Weberowskiej można też użyć charakteryzując animatora kultury jako szczególnego rodzaju charyzmatycznego przywódcę lokalnej społeczności czy grupy. Specyfika charyzmy animatora wynika z jego autorytetu, którego niezbędną składową jest umiejętność usuwania się w cień, gdy działania animacyjne zaczynają przynosić rezultaty. Najważniejsze cechy dobrego animatora to: wysoki poziom świadomości celów, które zamierza osiągnąć; umiejętność współpracy z ludźmi wsparta otwartością i empatią; wyobraźnia; autokrytycyzm i radzenie sobie z własnym autorytetem (zapobiegające przekształceniu się np. w trzeciosektorowego celebrytę, lokalnego guru lub szamana); wszechstronne zainteresowania kulturą oraz nieprzeparta chęć uczenia się. Zasadą pracy animatora kultury winny być: działanie metodami majeutycznymi oraz minimalne używanie przemocy symbolicznej.
(hasło przygotowane specjalnie na tzw. Nie-kongres animatorów kultury w Warszawie, w marcu 2014 roku)