Powieść [to] epicki utwór prozą o swobodnej i elastycznej kompozycji; obok estetycznej funkcji literackiej pełni najefektywniejszą wśród gatunków literackich funkcję poznawczą. Podstawowym elementem struktury powieściowej jest rozbudowana, zwykle wielowątkowa → fabuła (…); świat fikcyjny przedstawiony w powieści poprzez dobór materiału i kompozycję fabularną sugeruje określoną wizję świata rzeczywistego. (…) Jako odrębny gatunek powieść ukształtowała się w XVIII wieku, kontynuując wielowiekowy rozwój form epiki prozatorskiej (…); powstały odmiany: powieść psychologiczno-dydaktyczna, obyczajowa, awanturnicza, utopijna. W epoce romantyzmu pojawiła się powieść grozy (…) również ukształtowała się powieść historyczna (…),powieść psychologiczna (…), powieść fantastyczna (…).Powieść realistyczna XIX wieku stała się wzorcem, określającym cechy gatunku: równowaga między fikcją i faktycznym obrazem rzeczywistości, wszechwiedzący narrator (…), konstrukcja fabuły zachowująca życiowe prawdopodobieństwo (…); od naturalizmu (…) i modernizmu (…) powieść ulega eksperymentom artystycznym (…) zakłócającym klasyczne zasady (…). 

Powieść – gatunek literatury pięknej, utwór narracyjny, opisujący zwykle rozbudowany ciąg zdarzeń. Klasyczna powieść jest pisana prozą, w której występują liczne dialogi, opisy akcji i natury i jest podzielona na rozdziały liczące od kilku do kilkudziesięciu stron. (...) Klasyczna powieść posiada wszystkowiedzącego, anonimowego narratora i wielowątkową, liniową, chronologiczną fabułę. Wiele powieści, zwłaszcza współczesnych, świadomie odchodzi od tego klasycznego schematu. więcej

Stan na 29.12.2013 r. 

„(...) każdy definiuje ją wedle własnego upodobania. Dla G. Lorrisa «istotę stanowi forma. Temat jest jedynie pretekstem». (…) Zdaniem P. Gardenne'a powieść przyobleka w formę «całość doświadczenia» (…). Ostatecznie, jak się zdaje, rację ma Grimal, umieszczając powieść na styku wszystkich gatunków. (…) Równie słusznie wyraził się R. Fernandez: «Kiedy człowiek opowiada nam o swoim życiu wewnętrznym, uprawia autobiografię; kiedy wyobraża sobie postać, która opowiada nam o swoim życiu wewnętrznym, uprawia powieść»”.