"(...) John Dewey, pojmował środowisko jako zespół czynników przyrodniczych i społecznych pobudzających lub hamujących rozwój jednostek. Środowisko przyrodnicze <składa się z całokształtu warunków fizycznych związanych z wykonywaniem czynności charakterystycznych dla żywej istoty>, a środowisko społeczne <obejmuje całą działalność wspóltowarzyszy złączonych wspólnym wykonywaniem czynności> (...). Warto zwrócić uwagę, że środowisko przyrodnicze u Deweya ulega uspołecznieniu, bo oznacza coś więcej niż  <krąg fizyczny> zamykający jednostkę> (...) nie jest ludziom wyłącznie dane, ale jest również rezultatem ich społecznej działalności. (...) [Wg typologii Luthera L.Bernarda środowisko społeczne obejmuje: - BF]  środowisko fizyko-społeczne, bio-społeczne, i psycho-społeczne. Do ostatniej kategorii Bernard zalicza zobiektywizowane, mniej lub bardziej standaryzowane zachowania (instytucje, zwyczaje, tradycję, luźne kontakty, opinię publiczną), symbole psychiczne i kompleksy znaczeń symbolicznych (książki, obrazy, nuty) oraz język i gestykulację (...)". (podkreśl. - BF)

Wg Edmunda Leacha (1976): "Całe nasze środowisko społeczne podobne jest do mapy. Ilekroć istoty ludzkie budują mieszkanie lub zakładają osadę, tylekroć czynią to w geometrycznie uporządkowany sposób. (...) Potrzebujemy porządku w naszym otoczeniu. Ten kontrast między ludzką Kulturą  i Naturą jest niezwykle uderzający. Widoczna, dzika Natura jest plątaniną niezmiernej ilości zakrzywień; nie ma w niej prostych linii i znaleźć w niej można bardzo niewiele wszelkiego rodzaju regularnych kształtów geometrycznych. Tymczasem oswojony, będący wytworem człowieka świat Kultury pełen jest prostych linii, prostokątów, trójkątów, kół  itd. Wynika z tego, że opozycja między <stworzoną przez człowieka <<geometryczną>> topografią> i <przypadkową topografią naturalną> jest metonimicznym znakiem bardziej ogólnej opozycji między Kulturą i Naturą."