Wg Jonathana Friedmana , bd: "Rdzenność nie dotyczy konkretnych grup ludności rdzennej jako takiej. Odnosi się ona do procesów utożsamienia, identyfikacji, na współczesnej arenie globalnej, która stanowi najbardziej jaskrawy przykład przemian dokonujących się w globalnym systemie. Proces etnicznej fragmentaryzacji, będący konsekwencją tych zjawisk, to bez wątpienia fenomen ogólnoświatowy, dokonujący się zwłaszcza w centrach upadających imperiów oraz w słabnących strefach peryferyjnych tych centrów. Fragmentaryzacja jest szczególnie istotna dla przemieszczających się w dół warstw systemu. Nie jest ona jedynie zjawiskiem kulturowym, ale i problemem społecznym. Tożsamości, które ulegają tu wykształceniu są nie tylko etniczne, ale mogą przybrać też postać terytorialną i stają się w ten sposób kluczowym aspektem wojen między dystryktami metropolii oraz wojen etnicznych zarówno w Europie, jak i w Afryce. I odwrotnie, kosmopolityzacja tworzy konkretne kompleksy tożsamości, których elementem jest hybrydowość, globalne zgromadzenie kultur oraz tradycyjnych "holizmów" i uczynienie z nich wyższej, kosmopolitycznej tożsamości. "Podbój" tego rodzaju uznać należy za przejaw społecznej "dystancjacji" - wertykalnej dyferencjacji dokonującej się według odmienności kulturowych. Jest ona wyrazem wertykalnej polaryzacji w obrębie większego systemu. Fakt, że proces ten może zawładnąć elitami "zakorzeniających się", indygenizujących społeczności, jest dowodem na sprzeczne siły, które działają w dzisiejszym systemie światowym.

Powstanie ruchów rdzennych było częścią ogólniejszego procesu transformacji systemu światowego, w ramach którego coraz słabsze państwa narodowe Zachodu zaczęły odwoływać się do polityki kulturowej. Jak zasugerowaliśmy, było to elementem powszechnego zmierzchu hegemonicznego, który znalazł swój wyraz również w gwałtownej globalizacji ekonomicznej. Trudno jest w ramach niniejszego artykułu rozstrzygnąć, czy mamy tu do czynienia z chwilowym tylko, czy też bardziej trwałym trendem, ponieważ w sensie ogólnym okresowość akumulacji uległa wydłużeniu - globalizacja stała się bardziej intensywna, tańsza i zinstytucjonalizowana. W każdym razie doszło tu do istotnych przemian w dziedzinie stosunków klasowych: pojawienie się nowej elity kosmopolitycznej, czy też agregacji elitarnych, które zostały wchłonięte w proces globalizacji i stały się twórcami globalizujących obrazów świata, pojęć, które kwestionują sam fakt istnienia państwa narodowego i głoszą nastanie nowej, post-narodowej epoki. Jednocześnie w niższych partiach tego systemu dochodzi do fragmentaryzacji i konfliktów kulturowych, które nigdy dotąd nie były tak intensywne, jak dzisiaj. Ujawnienie się wertykalizacji i fragmentaryzacji prowadzi do paradoksalnych podziałów klasowych na wszystkich poziomach, włącznie z ruchami, które rozpoczęły się w wielkomiejskich gettach. Jeśli chcemy zrozumieć trajektorię indygenizacji we współczesnym świecie, musimy uwzględnić wszystkie te sprzeczności.