Wg Marka Ziółkowskiego (1981): "Rolę komunikacji pozawerbalnej w życiu społecznym podkreśla w obrębie symbolicznego interakcjonizmu szczególnie silnie Gregory Stone. Uważa on, że - analogicznie do używanego przez Georga Herberta Meada pojęcia uniwersum dyskursu (<wszechświat rozmowy>) - uznać można istnienie uniwersum wyglądu (appearance) w sensie praktycznie pokrywających się w danej grupie (choć oczywiście nigdy zupełnie tych samych) reakcji wywoływanych przez czyjś strój, makijaż czy uczesanie (...). Wygląd zewnętrzny jest pierwszym podstawowym elementem umożliwiającym ustalenie tożsamości partnera, zwłaszcza jego wieku, płci i statusu społecznego a także jego różnych cech zmiennych np. nastroju czy nawet zamiarów, co warunkuje podjęcie takich a nie innych skierowanych na niego zachowań (także językowych). Określony wygląd wpływa zatem w znacznej mierze na przebieg interakcji. (...) wywołuje on także określone reakcje danej jednostki w stosunku do samej siebie i w tym sensie przestaje być - by użyć terminów Meada - gestem (czyli oznaką) a staje się intersubiektywnym symbolem znaczącym (czyli znakiem) podobnym do słów języka. Jednostka dostosowuje zwykle swój strój do swej koncepcji siebie; wywoływane przezeń reakcje aktualnych partnerów są istotnym elementem potwierdzającym bądź modyfikującym tę autokoncepcję."