Wg Petera Burke'a (2008): "Idea <kultury ludowej>, czy też Volkskultur, narodziła się w tym samym miejscu i czasie co pojęcie <historii kultury>: w Niemczech końca XVIII wieku. To właśnie w tej epoce wywodzący się z klasy średniej intelektualiści odkrywali ludowe pieśni i podania, tańce i obrzędy, rzemiosło artystyczne (...). Pisanie historii owej kultury ludowej pozostawili jednak miłośnikom wszelkiej dawności, folklorystom i antropologom. Dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku badania nad kulturą ludową podjęła grupa akademickich historyków, w większości, choć nie wyłącznie, należących do angielskiego obszaru językowego. Jednym z pierwszych przykładów tego kierunku była wydana w 1959 roku książka The Jazz Scene (Scena jazzowa), napisana przez <Francisa Newtona> (jeden z pseudonimów Erica Hobsbawma)."
Wg Marii Halamskiej (2013): "Kultura ludowa, rozumiana jako specyficzna kultura ludu (folk culture), całościowy system regulujący życie społeczne, już nie istnieje. Istnieje natomiast kultura <klasy ludowej>, to znaczy wszystko to, co ludzie należący do tej klasy czynią, myślą, posiadają jako członkowie wiejskiego społeczeństwa w Polsce końca pierwszej dekady XXI wieku (przyp. MH: odwołuję się tu po raz kolejny do znanej definicji Roberta Bierstedta <kultura to wszystko, co ludzie czynią myślą i posiadają jako członkowie społeczności>, cyt. za: Piotr Sztompka, Socjologia: analiza społeczeństwa, Kraków: Znak, 2003, s.233). Przede wszystkim są to sposoby życia grup, które zaliczyć można do <klasy ludowej>, zwłaszcza jej wiejskiej odmiany. Jej sposób życia ciągle chyba można określić jako <ludowo-plebejski>. Ta ludowa plebejskość ma niewiele wspólnego z niegdysiejszą kulturą ludową. Są w niej natomiast niektóre elementy dawnej kultury ludowej, często mające status przeżytków kulturowych."