Wg Julii Kristevej (1969), 2017: "Adresat jest włączany w dyskursywny świat książki jedynie jako dyskurs. Stapia się z tym innym dyskursem (tą inną książką), w odniesieniu do której pisarz pisze własny tekst; oś pozioma (podmiot - adresat) i oś pionowa (tekst - kontekst) pokrywają się zatem, odsłaniając bardzo istotny fakt: słowo (tekst) jest skrzyżowaniem słów (tekstów), z którego można wyczytać co najmniej jeszcze jedno inne słowo (tekst). Zresztą u Bachtina te dwie osie, które nazywa on odpowiednio dialogiem i ambiwalencją, nie są wyraźnie odróżniane. Lecz ten brak ścisłości jest raczej pewnym odkryciem, które Bachtin pierwszy wprowadza do teorii literatury: każdy tekst konstruuje siebie jako mozaikę cytatów, każdy tekst wchłania i przekształca inny tekst. Zamiast pojęcia intersubiektywności pojawia się pojęcie intertekstualności, a język poetycki jest czytany jako co najmniej podwójny."
2) Wg Ruth Wodak (2011): "Intertekstualność mówi o tym, że wszystkie teksty są powiązane z innymi tekstami, zarówno w przeszłości, jak i w teraźniejszości. Takie powiązania można ustalić na różne sposoby: przez ciągłe odwoływanie się do danego tematu lub głównych aktorów sytuacji, przez odwoływanie się do tych samych wydarzeń lub przenoszenie głównych argumentów z jednego tekstu do drugiego."