Wg Słownika Terminów Plastycznych (1974): (...) 1. stały zespół cech i stosunków formalnych, występujący w dziele określonego artysty (styl indywidualny, do XVII wieku nazywany → manierą); 2. - takiż zespół cech charakterystycznych dla jakiegoś okresu hustorycznego. Jest to wówczas zjawisko z dziedziny kultury, będące wyrazem określonej sytuacji ideowej danego czasu i obszaru. W obrębie każdego stylu, oprócz pewnej liczby elementów podobnych, występuje także pewna liczba elementów różniących się. Termin styl, zapożyczony z retoryki i literatury, został wprowadzony do teorii plastyki w końcu XVI wieku (Gian Paolo Lomazzo), najpierw na określenie maniery indywidualnej; w nowym znaczeniu rozpowszechnił się od 2 połowy XVII wieku. Z biegiem czasu odkryto stałe powiązania między stylem a wątkami tematycznymi i treściowymi, pojawiającymi się w jego obrębie, co doprowadziło do sprecyzowania pojęcia → struktury dzieła sztuki. (...) 3. norma poprawności i doskonałości dzieła.
Wg Guillaume Janneau Encyklpedii Sztuki Dekoracyjnej (1978): (...) zespół oryginalnych cech, na podstawie których wyróżnia się dzieła pojedynczego artysty, grupy lub epoki. Styl różni się od maniery swym naturalnym charakterem.(...)
Wg Słownika Terminów literackich (1998): Styl (łacińskie stilus = dosłownie "rylec" (...) - sposób kształtowania wypowiedzi polegający na określonym wyborze, interpretacji i konstrukcji materiału językowego - ze względu na cel przyświecający mówiącemu. Przy szerokim rozumieniu tej kategorii styl jest właściwy wszelkim przekazom werbalnym, ponieważ każda inicjatywa wypowiedzeniotwórcza wiąże się z nastawieniem na jakiś cel i nastawienie to decyduje, (...), o sposobie posługiwania się przez mówiącego lub piszącego środkami, jakich dostarcza mu system danego języka. W ściślejszym jednak rozumieniu styl to takie celowe ukształtowanie wypowiedzi, które charakteryzuje się bądź indywidualną wyrazistością i odrębnością na tle wypowiedzi zbudowanych w sposób standardowy ("nienacechowanych"), zgodnych zwłaszcza z przeciętnymi normami → języka literackiego, bądź też przeciwnie - odpowiedniością względem → norm stylistycznych realizowanych przez jakąś grupę wypowiedzi. W pierwszym wypadku mamy do czynienia ze stylem indywidualnym, w drugim ze stylem typowym.(...)