Przestrzeń (obok czasu) to podstawowa kategoria sytuująca konkretne elementy żywej kultury i wyznaczająca jej kształt jako całości, a w szczególności charakteryzująca sytuacje i praktyki kulturalne. Można ją definiować ze względu na następujące stopniowalne aspekty:
- continuum typów realności wyznaczające rozmaite przestrzenie od fizycznie istniejących do wyobrażonych;
- continuum typów rozległości wyznaczające przestrzenie nieograniczone (np. niektóre światy wyobrażone), ograniczone umownie (np. linią horyzontu) czy możliwościami percepcyjnymi (np. linią widnokręgu) i ograniczone (zamknięte) naturalnie (np. jaskinia) lub sztucznie (np. mieszkanie);
- continuum typów wypełnienia wyznaczające przestrzenie znaczące - subiektywnie puste (zwykle należące do kategorii oswojonej natury) oraz znaczące - dzięki umieszczonym w nich obiektom i/lub dziejącym się w nich zachowaniom (zwykle kulturowe);
- continuum typów dostępności wyznaczające przestrzenie dostępne, częściowo dostępne lub niedostępne bądź fizycznie, bądź mentalnie;
- continuum funkcji (i/lub ich wiązek) wyznaczające wyspecjalizowane przestrzenie, w których ludzie realizują swoje cele zbiorowe i indywidualne;
- continuum istotności wyznaczające, wedle różnorodnych wartościowań, przestrzenie bezwzględnie ważne, względnie ważne i nieważne dla użytkujących je ludzi.
Każda konkretna przestrzeń może być opisana jako wielowymiarowa aksjosemiotyczna matryca (struktura) wymienionych aspektów. Warto zauważyć, za Georgiem Lakoffem i Markiem Johnsonem, że pojęcie przestrzeni ze względu na swoją pierwotną podstawę doświadczeniową ma wielki, historycznie ugruntowany w języku i stale odnawiany potencjał metaforyczny.