Wg strony WorldMuseum: ANALIZA IKONOLOGICZNA

Formy, motywy i tematy traktowane są w dwóch pierwszych etapach jako właściwości i cechy samego dzieła sztuki. W analizie ikonologicznej nabierają one wartości symbolicznych, zbudowanych na narodowej, epokowej, religijnej i filozoficznej podstawie. Uwzględnienie podłoża, z jakiego wyrasta wartość symboliczna, nadaje dziełu szerszy kontekst, który jest istotą ikonologii. Można powiedzieć, że ikonografia widzi tylko dzieło, ikonologia zaś widzi je w kulturowej przestrzeni. W tym znaczeniu dzieło staje się świadectwem swoich czasów albo preferencji artysty i/lub zleceniodawcy. Istotne jest również to, że analiza ikonologiczna ustawia dzieła w szeregi i/lub w kontekście innych dzieł sztuki tego samego oraz innych artystów.
Typowe pytania, jakie formułuje Panofsky brzmią: Dlaczego konkretny artysta stosuje wielokrotnie ten sam motyw w wielu dziełach? Dlaczego w wielu dziełach różnych artystów tworzących w tej samej epoce pojawiają się te same tematy? Według Panofsky’ego podstawą analizy ikonologicznej jest „intuicja syntetyzująca”, rozumiana jako „obycie z głównymi tendencjami ludzkiego ducha”. Konsekwentnie stosowana metoda Erwina Panofsky’ego pozwala nie tylko zrozumieć podstawową treść dzieła sztuki, rozszyfrować sekundarne znaczenie zastosowanych w nim tematów i odczytać ich symboliczne znaczenie zmieniające się w kontekście różnych epok, ale nawet wskazać przypadki, gdy dzieło mówi zupełnie coś innego, niż zamierzał wyrazić artysta działający pod wpływem uwarunkowań epoki i jej kultury.
Wyniki kolejnych etapów metody ikonologicznej podlegają weryfikacji. Opis przedikonograficzny konfrontowany jest z „historią stylów”, analiza ikonograficzna z „historią typów” (jak w zmieniających się warunkach historycznych przedstawiano ten sam temat za pomocą różnych obiektów i zdarzeń), a analiza ikonologiczna z „ogólną historią symboli” (jak w zmieniających się warunkach historycznych przestawiano główne tendencje ludzkiego ducha za pomocą określonych tematów).