Wg Borisa Uspienskiego (1995), 1997: "W malarstwie i w innych rodzajach sztuk plastycznych problem punktu widzenia występuje przede wszystkim jako zagadnienie perspektywy. (...) Jak wiadomo, klasyczna <prosta> lub <liniowa perspektywa>, która uważana jest za normatywną dla europejskiego malarstwa od okresu Odrodzenia, zakłada jeden i to nieruchomy punkt widzenia, czyli dokładnie zafiksowaną pozycję oglądu. Jednak (...) naruszanie jej reguł zdarza się niemal we wszystkich okresach po Odrodzeniu - i to u najwybitniejszych mistrzów, w tym także u samych twórców teorii perspektywy (...) W takich przypadkach można więc mówić o wielości pozycji widza, wykorzystywanych przez malarza, czyli - o wielości punktów widzenia. (...) Z problemem punktu widzenia (pozycji oglądu) w sztukach plastycznych związane jest bezpośrednio zagadnienie kąta widzenia, oświetlenia, a także taka problematyka, jak połączenie punktu widzenia widza wewnętrznego (umieszczonego wewnątrz przedstawianego świata) oraz widza spoza świata przedstawionego (zewnętrznego obserwatora), problem różnorodności traktowania semantycznie ważnych i semantycznie nieważnych figur itp. (...)".