Wg Ervinga Goffmana (1963), 2008: "Jest to szersze społeczne wydarzenie, impreza lub przedsięwzięcie, ograniczone w czasie i przestrzeni i zazwyczaj zachodzące w określonych okolicznościach; okazja towarzyska stanowi porządkujący kontekst społeczny dla powstawania, rozpadu i odtwarzania wielu sytuacji i zgromadzeń, sposób zachowania zaś uczestników zazwyczaj jest uznawany za właściwy i (często) oficjalny lub zamierzony - używając terminologii Backera, to <stały wzór zachowania> (...). Przykładami okazji towarzyskich są przyjęcie, dzień pracy w biurze, piknik lub wieczór w operze. Podczas okazji towarzyskiej jeden lub więcej uczestników może ponosić odpowiedzialność za rozpoczęcie imprezy, prowadzenie głównej aktywności, zakończenie całości oraz utzymywanie porządku. Niekiedy występuje również podział na pełnoprawnych uczestników oraz widzów o różnym statusie. Ponadto między początkiem a końcem okazji często można wyznaczyć <krzywą zaangażowania>, linię ukazującą wzrost i spadek ogólnego zaabsorbowania w główne wydarzenie danej okazji. (...)Każda klasa takich okazji charakteryzuje się odrębnym etosem, atmosferą, strukturą emocjonalną, która należy odpowiednio wytworzyć, podtrzymywać i wyciszyć, przy czym uczestnicy mają poczucie, że powinni zaangażować się w zdarzenie, niezależnie od swoich prywatnych odczuć. (...) Inne okazje, takie jak wtorkowe popołudnie w śródmieściu, pozostają niedookreślone (...) Niektóre okazje towarzyskie, często określane jako <niepoważne> lub <rekreacyjne>, stanowią cel sam w sobie, tak że uczestniczy się w nich z czystej przyjemności. Inne okazje, nazywane <poważnymi>, oficjalnie służą jedynie jako środek do innych celów. Wreszcie pewne okazje uznaje się za <regularne> - gdy stanowią element serii podobnych okazji (...) Inne okazje, takie jak spontaniczne imprezy, to zjwiska jednorazowe lub też ich seryjny charakter nie jest dostrzegany."