Ogólna teoria performing arts: od sztuk rytualnych (ang. ritual arts) – do sztuk scenicznych / widowiskowych (fr. arts du spectacle), uznająca rytuał za macierzystą i wzorcową dziedzinę działań performatywnych. Termin antropologia teatralna wprowadził paryski Collège de France we francuskiej nazwie Chaire d’anthropologie théâtrale – katedry utworzonej dla Jerzego Grotowskiego w 1997. Antropologia teatralna skupia się na czynnościach wykonawcy rytuału i/lub przedstawienia – określonego ogólnym mianem performera – odznaczających się określoną jakością energii i skutecznością, odniesioną albo do widza (sztuka jako prezentacja), albo do siebie samego (sztuka jako wehikuł). Doktryna antropologii teatralnej została wywiedziona z empirii pracy performera nad sobą – i samopoznania – w procesie osiągania organiczności działania, szczególnie poprzez śpiewotaniec. Twórcą antropologii teatralnej był Jerzy Grotowski, który prowadził badania na tym polu w latach 1976-1999 z kolejnymi zespołami międzynarodowymi (Teatr Źródeł, Objective Drama, Art as vehicle), a ich wyniki, powiązane z doktryną antropologii teatralnej, przedstawił w cyklach wykładów na uniwersytetach w Rzymie (1982) i w Turynie (1991) oraz w Collège de France w Paryżu (1997-1998). Antropologia teatralna różni się od antropologii teatru, będącej teatrologią porównawczą, i od antropologii widowisk, będącej swoistą perspektywą antropologii kulturowej / społecznej. więcej