Wg Małej Encyklopedii Logiki (1970): "Dla określenia pojęcia konotacji pomocne jest pojęcie treści charakterystycznej nazwy, które określa się następująco: Treść charakterystyczna nazwy N jest to zespół cech (...) taki, że przysługuje wszystkim desygnatom nazwy N i tylko im. Treść charakterystyczna nazwy N jest konotacją (inaczej treścią językową) tej nazwy, gdy każdy poinformowany o tym, że jakiś przedmiot ma wszystkie cechy w owej treści zawarte, może trafnie rozstrzygnąć, czy dany przedmiot jest desygnatem nazwy N. (...) Pojęcie konotacji wprowadził John Stuart Mill jako eksplikację bardziej potocznego zwrotu <znaczenie nazwy> (meaning). W polskiej literaturze logicznej utożsamienie konotacji i znaczenia (w odniesieniu do nazw) znajduje się w "Elementach" Tadeusza Kotarbińskiego i innych pracach tego autora. Na gruncie natomiast teorii znaczenia Kazimierza Ajdukiewicza odróżnia się znaczenie nazwy, pojęte jako sposób posługiwania się nią przez ludzi (a więc pragmatycznie) od konotacji nazwy jako czegoś obiektywnego, znajdującego się w przedmiotach pozajęzykowych, do których język się odnosi (...)".

Wg Umberto Eco (1991): "Stosunek konotacji powstaje wtedy, gdy para złożona z oznacznika i z denotowanego znaczenia staje się w całości oznacznikiem jakiegoś znaczenia dodatkowego. Konotacja więc ma za punkt wyjścia nie sam tylko oznacznik, lecz oznacznik i znaczenie razem wzięte. Może się zresztą zdarzyć, że ta konotacja zrodzi drugą, dla której znaczenie poprzednio konotowane stanie się oznacznikiem jako dla nowego znaczenia (...) splot przenośni i porównań (...) opiera się na mechanizmach konotacyjnych."