Polega ona przede wszystkim na  zastąpieniu prowadzonych z dystansu badań nad aktorami i sytuacjami przez badanie relacji między badaczem a aktorem. Badacze pomagają grupie aktorów dokonać autorefleksji i ze swojej strony wypracowują hipotezę, którą uważają za najlepszą z możliwych - taką, która przyznaje badanym działaniom największe znaczenie. Ta interpretacja jest na ogół łatwo akceptowana przez aktorów, którzy widzą w niej uznanie swoich działań. Jeśli hipoteza jest fałszywa, wprowadza jedynie dezorientację i podwójny język, jeśli natomiast jest trafna, zwiększa zdolność aktorów do myślenia i działania.