Wg Krzysztofa Lenartowicza (2008): "W aspekcie teoretycznym język wzorców jest złożoną strukturą, w pewnym sensie zbiorem modeli z różnych dziedzin: teorii systemów, metodologii nauk przyrodniczych, językoznawstwa, psychologii poznawczej, biologii, genetyki i tak dalej. Z filozoficznego punktu widzenia język wzorców jest wyrazem holistycznego strukturalizmu, a jako metoda projektowania – wyrazem partycypacji. (…) Zakłada się, że każdy człowiek powinien być projektantem własnego otoczenia. (…) Logicznie uszeregowane wzorce są użyteczną podpowiedzią, zrozumiałą nawet dla laika, pozwalającą tworzyć pełne społecznego znaczenia zespoły przestrzenne. Teoria języka wzorców przybliża mgliste pojęcie dobrego rozwiązania, prezentując mechanizm wzorców, który ma umożliwić uzyskanie takich dobrych rozwiązań".