Zespół odniesień, przekonań i postaw oraz praktyk i rytuałów (pobożność) wynikających z przyjęcia prawd, zasad i moralności danej religii (doktryna). Religijność związana jest z wiarą religijną, która w chrześcijaństwie jest darem (łaską) otrzymanym darmo od Boga, i nie jest tożsama z religijnością, ponieważ religijność jest wysiłkiem ludzkim polegającym na kształtowaniu swojego życia pod wpływem wiary religijnej. Religijność wynika z wiary religijnej i jest w pewnym stopniu jej przejawem zewnętrznym, pozostając jednak w ścisłej wzajemnej relacji – wiara religijna kształtuje religijność, a ta z kolei pogłębia wiarę. Religijność ma wymiar wspólnotowy i prywatny, ale aspekty tych pojęć są relatywne: formalnie religijność praktykowana wspólnotowo – udział w liturgii – ma pierwszeństwo przed wymiarem prywatnym – osobistą modlitwą, chociaż pierwsza nie może się obyć bez drugiej.

Celem religijności jest osiągnięcie zbawienia, szczęścia wiecznego, które w jakimś stopniu ma się uobecniać już w teraźniejszości - jako świętość. Wspólną cechą religijności jest ludzka potrzeba zakorzenienia się w wartościach trwałych, które znajdują swój ostateczny i trwały fundament w doświadczeniu pozaempirycznym.

Człowiek religijny wypełnia nakazy swojej religii z głębokim przekonaniem o ich sensowności. Religijność jest więc przede wszystkim praktyką dawania świadectwa swojej wiary poprzez stosowanie się do nauk danej religii. Wypełnianie nakazów jest zwykle obowiązkiem wyznawców większości religii. Religijność prowadzi do ugruntowania się określonego systemu wartości opartych na wierze w Boga lub w bóstwo, wiara ta jest sformalizowana przez dogmaty i wzmacniana przez autorytety.