[łac.] w muzyce metoda komponowania, stosowana szerzej od lat 50.  XX w., polegająca na dopuszczaniu przypadku zarówno w trakcie komponowania utworu (np. wybór materiału dźwiękowego poprzez losowanie), jak też w czasie wykonania utworu (np. wybór ostatecznej formy muzycznej z wielu możliwych form przewidzianych przez kompozytora); przykłady zastosowania aleatoryzmu można znaleźć w utworach Johna Cage'a, Karlheinza Stockhausena, Pierre'a Bouleza; w muzyce polskiej (od lat 60. XX w.) - w dziełach Witolda Lutosławskiego (tzw. aleatoryzm kontrolowany), Kazimierza Serockiego, Bogusława Schaeffera i innych.