W szerszym znaczeniu wszystkie przedmioty materialne stanowiące lub mogące tylko stanowić cel dążeń istot rozumnych. W węższym znaczeniu przedmioty materialne, spełniające inne jeszcze warunki. Można wyróżnić dwie grupy takich warunków:
1) dany przedmiot jest dobrem materialnym, gdy zaspokaja pewne potrzeby człowieka; przedmioty spełniające warunki tej grupy zwane są dobrami materialnymi konsumpcyjnymi (łac. bona consumptibilia, co odpowiada w przybliżeniu nowoczesnej kategorii ekonomicznej zwanej consumer goods);
2) dany przedmiot materialny jest dobrem materialnym, gdy jego wykorzystanie i spożytkowanie sprzyja wytworzeniu innych dóbr materialnych (konsumpcyjnych); są to dobra produkcyjne lub kapitałowe (bona productiva, producer goods).
Jedne i drugie można ponadto dzielić na naturalne i wytworzone przez człowieka.

Dobra materialne odróżnia się czasem od wartości materialnych, czyli tych cech danego przedmiotu, dzięki którym spełnia on właśnie definicyjne warunki dobra materialnego. Z drugiej strony, dobra materialne odróżnia się zarówno od dóbr duchowych (wiedza, wiara czy dyspozycje do przeżyć estetycznych), jak i od tych dóbr, które wymagają wprawdzie pewnego materialnego nośnika, ale się do niego nie sprowadzają (dzieła sztuki, ale również nowoczesny pieniądz i papiery wartościowe).

Dobra materialne cechuje rzadkość - ograniczoność co do ich ilości i co do ich dostępności. Rzadkość stwarza potrzebę regulacji dostępu do poszczególnych dóbr materialnych i korzystania oraz używania ich. Jest to problemwłasności. Katolicka nauka społeczna głosi, że wszystkie dobra materialne przeznaczone są do użytku wszystkich ludzi (zasada powszechnego przeznaczenia dóbr). Ale nauka ta głosi również, że postulat ten może być spełniony najlepiej wtedy, gdy dobra materialne są zawłaszczane indywidualnie. Forma tego zawłaszczania zależy od instytucji prawnych i zwyczajów panujących w danej społeczności, nie powinna jednak łamać zasady sprawiedliwości społecznej ani prowadzić do nadmiernych nierówności majątkowych.