Teatr absurdu, antyteatr, nowy teatr, awangardowy kierunek dramatyczny (ok. 1950 – początek lat 60.), zapoczątkowany we Francji (…); nazwa nawiązuje do egzystencjalistycznego poczucia absurdalności świata; skierowany przeciw tradycyjnym formom teatralnym wywodził się z dramaturgii Alfreda Jarry’ego i surrealizmu, ulegał także wpływowi prozy Franza Kafki; główni przedstawiciele: Samuel Beckett, Arthur Adamov, Eugène Ionesco, Jean Genêt (…); w utworach swych za pośrednictwem groteski, parodii, fantastyki, absurdu słownego i sytuacyjnego [autorzy ci] przekazywali pesymistyczną wizję losu ludzkiego i współczesnej cywilizacji; w literaturze polskiej z teatrem absurdu związani są m.in. Stanisław Mrożek i Tadeusz Różewicz.