Ludowa muzyka. Pod pojęciem muzyki ludowej rozumie się muzykę tworzoną (kryterium genetyczne), przekazywaną i przeobrażaną, bądź tylko obiegową (kryterium funkcji) wśród warstwy społeczeństwa związanej z ludem; przy określaniu ludowości etnologia posługuje się najczęściej kryteriami ogólnosocjologicznymi, dotyczącymi formy i podmiotu aktu twórczego (anonimowość, zbiorowość) oraz formy przekazu (tradycja ustna) (…); wiele cech specyficznych muzyki ludowej wynika z jej funkcji (związek z obrzędami, czynnościami). Muzyka ludowa jako dział folkloru jest przedmiotem badań etnologii muzycznej (…). Muzyka ludowa stała się źródłem inspiracji artystycznej wielu dzieł, zwłaszcza od czasów romantyzmu (…).

Muzyka ludowa (folklorystyczna) - rodzaj muzyki, przekazywany z pokolenia na pokolenie (...) jako istotna część spuścizny kulturowej danego ludu. (...) Kompozycje ludowe mają zdecydowanie etniczny charakter, który zazwyczaj nie asymiluje się łatwo na skalę międzynarodową (choć istnieją wyjątki takie jak np. samba, cumbia, flamenco, jota, tango). Cechy charakterystyczne muzyki ludowej zachowują najprymitywniejsze i najpierwotniejsze właściwości muzyki:
- kompozycje są najczęściej anonimowe i mimo iż większość z nich najprawdopodobniej posiadała konkretnego autora, nikomu nie zależało, aby zapamiętać kim był, ponieważ ważniejsza była muzyka sama w sobie;
- jest ogólnie akceptowana przez całą wspólnotę, do której przynależy (na ogół nie reprezentuje osobowości autora);
- posiada określoną funkcję społeczną - używano jej aby usprawnić i/lub umilić przeróżne prace, rytuały, święta lub gry, przy czym styl kompozycji różnił się w zależności od jej przeznaczenia;
- przekazywana ustnie - muzycy uczą się jej słuchając gry innych i zapamiętując ją; od czasu do czasu wprowadzają własne wariacje (intencjonalnie lub nie). Nie istnieją zatem wersje autentyczne ludowych kompozycji.
Należy zaznaczyć, że od końca XIX stulecia zaczęto przejawiać zainteresowanie kulturą ludową, co zaowocowało, szczególnie w ostatnich kilku dekadach, wprowadzaniem muzyki folklorystcznej w krąg przemysłu muzycznego oraz naukę akademicką. Nauka zajmująca sie gatunkami i charakterystyką muzyki ludowej jest tzw. etnomuzykologia. Czysto formalne aspekty muzyki ludowej (jak melodia, instrumentacja, harmonia, rytm) są  bardzo swoiste w przypadku każdego z gatunków, regionów czy kultury, z której się wywodzą.
Stan na 15.01.2014 r. (drobne zmiany red. - PI)

Muzyka ludowa – jeden z najstarszych przejawów kultury duchowej każdej grupy etnicznej. Miała związek z codziennym i religijnym życiem ludzi. Przetrwała na wsi. W miastach funkcjonują profesjonalne zespoły specjalizujące się uprawianiem muzyki ludowej (śpiew, akompaniament instrumentów ludowych, taniec). Ich występy nadal cieszą się popularnością podczas większych miejskich (lokalnych) imprez masowych i uroczystości. Muzykę ludową charakteryzuje znaczna wielość wersji, naturalna skłonność do tworzenia wariantów. Lud tworzył własne melodie, ale też przekształcał inne melodie stosownie do własnych wymagań i zależnie od możliwości zespołu. Przekazywana była drogą zapamiętywania, a nie zapisu nutowego. Fryderyk Chopin często umieszczał w swoich kompozycjach zasłyszane na ulicy melodie, tak czyniło też wielu innych kompozytorów. więcej

Stan na 19.01.2014 r.