1) określenie stylu muzycznego opartego na śpiewie wielogłosowym bez towarzystwa instrumentów, którego rozkwit przypadł na wiek XVI (…) Styl ten powstał na gruncie muzyki kościelnej, stąd nazwa. Pojęcie stylu a cappella jest wytworem teorii I połowy XVII wieku; o ścisłym stylu a cappella mówiło się wówczas w przeciwstawieniu do stylu concertato wczesnego baroku (…); praktyka wykonawcza renesansu dopuszczała udział instrumentów w wykonaniu kompozycji wokalnych religijnych  i świeckich;

2) ogólny termin [dotyczący - BF] wykonania oznaczający realizację utworu chóralnego bez udziału instrumentów.

A cappella (wł.[1] w dosłownym tłumaczeniu: "jak w kaplicy", w dalszym [ znaczeniu - BF] – "w stylu kościelnym") – termin określający styl muzyczny polegający na wykonywaniu przez chór utworów wielogłosowych bez towarzyszenia instrumentów[2]. Ów styl wykształcił się na gruncie muzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne dookreślenie dokonało się na kanwie teorii muzyki w I połowie XVII wieku. Początkowo termin a cappella odnosił się do wykonawstwa muzyki sakralnej, w obecnie używanym znaczeniu jest to każdy rodzaj kompozycji (i techniki) chóralnej wykonywanej bez towarzyszenia instrumentów. Styl a cappella narodził się w czasach kompozytora Josquin des Présa w końcu XV wieku, a popularność osiągnął w wieku XVI[3], kiedy to kompozytor Giovanni Pierluigi da Palestrina pisał utwory wykonywane w watykańskiej Kaplicy Sykstyńskiej. W kompozycjach nie zamieszczano żadnych informacji dotyczących akompaniamentu, który miał towarzyszyć śpiewowi, więc późniejsi uczeni założyli, że chór śpiewa bez towarzyszenia organów, choć istnieją dowody, że niektóre partie wokalne dublowane były przez organy.(...) Do wieku XVII śpiew a cappella ustąpił miejsca wokalno-instrumentalnemu stylowi kantatowemu.