Wg Andrzeja Sicińskiego (1976):"Część tylko wzorów praktykowanych wyznaczona jest w danej zbiorowości odpowiednimi normami - nazwijmy  te wzory wzorami kulturowymi."

Wg Ewy Nowickiej(1991): "W literaturze antropologicznej pojęcie to występuje w dwóch zupełnie odmiennych znaczeniach, z których tylko jednym będziemy się obecnie zajmować. W znaczeniu tym wzór kulturowy to mniej lub bardziej ustalony w zbiorowości sposób zachowania  lub myślenia. W drugim sensie wzór kulturowy (czy, częściej, wzór kultury) to pewien znamienny dla danej zbiorowości układ cech kulturowych; (...). Wzór kulturowy należy rozpatrywać w dwóch aspektach: normatywnym i behawioralnym. W każdym wzorze obecna jest pewna świadomie przyjmowana norma, a także jej behawioralna realizacja. (...) Nie każda norma jest w kulturze realizowana ani też nie każde regularne zachowanie jest wyrażane w postaci jawnej normy. Stąd bierze się podział na wzory postulowane i realizowane. Wzór kulturowy to jednak przede wszystkim norma kulturowa realizowana przynajmniej w pewnej mierze. Wzory różnią się między sobą pod względem częstości (regularności) ich realizowania, stopnia ich obowiązywania i stopnia uświadomienia."

Wzór kulturowy opisuje regularność  możliwą do bezpośredniego zaobserwowania  i następnie do zrekonstruowania na bazie obserwacji, (a zatem jego występowanie jest stwierdzane empirycznie).  Wzór kulturowy wyraża się w powtarzalności uporządkowania zachowań lub powtarzalności uporządkowania elementów wytworów zachowań (przedmiotów materialnych i niematerialnych) w  konkretnym czasie i na konkretnym terytorium. Wzory kulturowe to  całości wyodrębniane ze względu na zmienne struktury wartości i znaczeń (tzw. struktury aksjosemiotyczne), jakie jednostki i grupy im przypisują. Wzory kulturowe, które  dzięki długiemu trwaniu i/lub  powszechnemu używaniu, lub też dzięki sile przypisywanych im wartości i znaczeń  zyskują postać idealną, stają się wzorcami kulturowymi.