SEMIOZA LUDOWA

 "Wspomnieliśmy na początku o naturalnej semiozie przeciwstawionej semiozie słowa. (...) Na określenie pierwszego członu tego przeciwstawienia najlepszym określeniem wydaje mi się semioza <ludowa>. Z jednej strony sytuuje się język werbalny, sztuczny (mylący), którym posługują się możni, po drugiej stronie mamy różne systemy znaków, obejmujące tak zwane znaki naturalne, symptomy zdrowotne i atmosferyczne, rysy fizjonomii, lecz także <języki>, które nie są naturalne, stanowiąc rezultat pewnych reguł  i obyczajów, jak na przykład typ odzienia, postawa ciała, przedstawienia malarskie, obyczaje folklorystyczne, liturgia - ale w pewien sposób odsyłają do pierwotnej i instynktownej kompetencji, właściwej nie tylko uczonym, ale i prostakom. Z racji <naturalności > tej kompetencji, tej instynktownej ludowości encyklopedii, do której się odwołuje, możemy nazwać tę semiozę, mimo  iż opiera się na regułach i obyczajach, naturalnym efektem prastarego depozytu wiedzy zbiorowej, nie podlegającego częstym zmianom typowym dla przedmiotu ćwiczeń sztuk werbalnych. Nie można powiedzieć, że semioza ludowa jest <prawdziwsza> od semiozy werbalnej: przekonamy się, że również ona może mieszać się z nieporozumieniem lub kłamstwem. Jednak prostym ludziom wydaje się ona bardziej zrozumiała od języka werbalnego, a w rezultacie - bardziej wiarygodna"