Fritz Schütze (1995) 1997: "wszystkie orientacje teoretyczne, których punktem wyjścia jest wyposażony w sens, symboliczny, oparty na mowie charakter rzeczywistości społecznej; orientacje, które podkreślają, że członkowie społeczeństwa stoją stale wobec zadania interpretacji ruchów interakcyjnych partnerów w interakcji, społecznych ram interakcji i instytucjonalnych przejawów społeczeństwa."
Andrzej Piotrowski (1998): "Oprócz katalogu kierunków, powszechnie dziś uważanych za składniki socjologii interpretatywnej, który obejmuje wywodzony pospołu ze szkoły Chicago i z pism George'a H.Meada interakcjonizm symboliczny (włączając w to twórczość Howarda Beckera, Ervinga Goffmana i Anselma Straussa), socjologię fenomenologiczną wyrosłą z pism Alfreda Schütza, etnometodologię, Schütze zalicza do niej także myśl Georga Simmla i Maxa Webera, socjologię wiedzy Karla Mannheima, teorię figuracji Nroberta Eliasa, a nawet perspektywę Emila Durkheima, zastosowaną przezeń w analizie elementarnych form życia religijnego, której neokantowskie afiliacje nie budzą wątpliwości, a którą traktuje się też czasem jako wyraz nastawienia fenomenologicznego.
Przy tak szerokim rozumieniu orientacji interpretatywnej jej spór z orientacją normatywną, ogłoszony w kategoriach różnic paradygmatycznych, da się ująć - nie bez racji, ale i nie bez zastrzeżeń - jako ponowienie i odmianę sporu między socjologią humanistyczną i pozytywistyczną okresu klasycznego."