1) Wg Johna L.Austina (1975), 1993: "(...) w ostatnich latach coraz wyraźniej uświadamialiśmy sobie, że sytuacja, w jakiej pada wypowiedź, ma poważne znaczenie, oraz że użyte słowa trzeba w pewnej mierze <wyjaśniać> poprzez <kontekst>, w jakim miały być wypowiedziane lub faktycznie zostały wypowiedziane w ramach wymiany językowej."
2) Wg Edwarda T.Halla (1976), 1984: "Podobnie jak wielu moich kolegów, zauważyłem, że znaczenie (meaning) i kontekst są ze sobą nierozłącznie powiązane. Jakkolwiek kod językowy może być analizowany na kilku poziomach niezależnych od kontekstu (...), to w świecie rzeczywistym kod, kontekst i znaczenie mogą być postrzegane wyłącznie jako różne aspekty tego samego wydarzenia (...) Komunikacja lub przekaz na poziomie wysokiego kontekstu (HC) charakteryzuje się tym, że większość informacji bądź zawiera się w fizycznym kontekście, bądź jest zinternalizowana w człowieku, a tylko nieznaczna jej część mieści się w zakodowanej, bezpośrednio nadawanej części przekazu. Komunikacja właściwa niskiemu kontekstowi (LC) jest zgoła odmienna, tzn. większość informacji mieści się w kodzie bezpośrednim. Bliźnięta, które wychowały się razem, mogą - i tak czynią - komunikować się bardziej ekonomicznie i efektywnie (HC) aniżeli dwaj prawnicy w czasie rzoprawy sądowej (LC) (...). O ile wiem, żaden system komunikowania niskiego kontekstu nie był nigdy formą sztuki. Dobrą sztukę zawsze cechuje wysoki kontekst, sztukę złą - kontekst niski."
3) Wg Gregory'ego Batesona (1979), 1996: "Proponuję wam pojęcie kontekstu, wzorca przebiegu czasowego. Co się dzieje, kiedy, na przykład, idę do freudowskiego psychoanalityka? Wchodzę i tworzę coś, co będziemy nazywali kontekstem - coś przynajmniej symbolicznie (jako fragment świata idei) ograniczonego i wyodrębnionego zamknięciem drzwi. Geografia pokoju i drzwi służy jako reprezentacja pewnego dziwnego, niegeograficznego przekazu. Ale przybywam z historiami nie ze zwyczajnym zapasem historii, (...) lecz historiami wbudowanymi w samą moją istotę. Wzorce i sekwencje dziecięcego doświadczenia są we mnie wbudowane. Ojciec zrobił to i to; moja ciotka zrobiła to czy tamto; a wszystko odbywało się poza granicami mojego ciała. Ale całe moje uczenie się następowało w obrębie mojego doświadczenia tego, co ci ważni inni - ciotka, ojciec - robili. I teraz przychodzę do analityka, tego kolejnego innego, który dopiero co stał się ważny i na którego muszę patrzyć jak na ojca (czy może antyojca), nic bowiem nie ma znaczenia, jeśli nie jest postrzegane w pewnym kontekście. Ten sposób widzenia nazywa się przeniesieniem i jest zjawiskiem wspólnym wszystkim relacjom między ludźmi. (...) A w końcu kształtowanie kontekstowe to tylko inny termin na określenie gramatyki."
4) Wg Zoltana Kövecsesa (2006), 2011: "Szeroko pojmowany kontekst kulturowy oznacza po prostu wszystkie właściwe danej kulturze przekonania i wartości, w tym również zasady i kluczowe pojęcia, które organizują daną kulturę czy podgrupę."