Kultura organizacyjna jest jednym z licznych aspektów żywej kultury. W tym sensie jest empiryczną konkretyzacją swoistych praktyk. Innymi słowy można ją wyodrębnić i określić jako "kulturę przymiotnikową", podobnie jak wyodrębnia się "kulturę miejską", "młodzieżową", itd. Pojęcie kultury organizacyjnej dotyczy  konkretnych sposobów uporządkowania i zinternalizowania relacji (czyli ich organizacji) między jednostką ludzką a grupą, między grupami oraz relacji między jednostkami i/lub grupami a elementami ich otoczenia:  niematerialnego (czas, znaczenia, wartości) i materialnego (np. przestrzeń, narzędzia). W szczególności relacje te i sposób ich internalizacji mogą się różnić zależnie od tego czy dotyczą tzw. grup nieformalnych czy też sformalizowanych jako firmy, instytucje, itp. Warto pamiętać, że w wypadku grup sformalizowanych oficjalnie zadekretowana kultura organizacyjna nie musi pokrywać się z rzeczywistą kulturą organizacyjną. Nie tworzą one na ogół dwóch oddzielnych światów (jak w instytucji totalnej) lecz najczęściej wpływają na siebie bądź się uzupełniając, bądź ze sobą konkurując, bądź wypierając się nawzajem. Ponadto w grupach sformalizowanych, zwłaszcza o hierarchicznych strukturach,  zarówno twórcy ich kultur organizacyjnych, jak i dokumenty je opisujące mają skłonność do: ograniczonego i schematycznego ich ujmowania, absolutyzowania swoich wyobrażeń oraz do alienowania się od rzeczywistych procesów zachodzących w tego typu grupach. Jednostce kultury organizacyjne, w których żyje umożliwiają społeczno-kulturową lokalizację w  jej światach; w tym względnie spójną wiązkę tożsamości (autoidentyfikacji i autoprezentacji).