Body art (ang. sztuka ciała) – kierunek w sztuce, w którym materiałem i środkiem ekspresji jest ciało artysty. Nurt pojawił się po raz pierwszy w drugiej połowie lat 60. XX w. w takich działaniach artystycznych, jak performance czy happening. Body art traktuje człowieka jako jedność umysłu i ciała, czym odróżnia się od tradycyjnych sztuk operujących ciałem, jak np. teatr. Aktor wykorzystuje swoje ciało jako narzędzie do wyrażania przeżyć fikcyjnej postaci, natomiast artyści tworzący w nurcie body artu badają relacje między ich własną fizycznością i psychiką, traktując działania artystyczne jako swoiste źródło samopoznania[1]. Niektórzy z nich decydowali się na doświadczenia skrajne,  jak np.: Chris Burden, który podczas jednej z akcji artystycznych dał się postrzelić w ramię czy Qi Li, który zamroził się na śmierć[2]. Przedstawicielami body artu są m.in.: Marina Abramović, Bruce Nauman, Vito Acconci, Chris Burden, Gina Pane, Orlan. Akcje odbywały się z udziałem publiczności, z którą artysta nawiązywał bezpośredni kontakt. Dokonywał się on jednak nie za pomocą słów, lecz przez odwołanie się do wrażliwości widza czy też jego fizycznej "sympatii". Ciało podlegało przekształceniu przez przebranie (Journiac, Lüthi), służyło jako jednostka miary lub instrument (Rinke), poddawane było agresji i doświadczane do granic cierpienia (Pane, akcjoniści wiedeńscy), eksponowane w miniakcjach teatralnych (Joan Jonas) czy też działaniach prześmiewczych, kiedy to podlegało deformacji lub drobnej, nieszkodliwej agresji (Nauman, Samaras, Acconci). We wszystkich tych przypadkach przestrzegano jednej zasady: akcje body art przebiegały w jednym miejscu, najczęściej galeriach, zgodnie z opracowanym scenariuszem, zwykle były też dokumentowane przy pomocy filmu lub fotografii. W najambitniejszych akcjach ciało traktowane było nie tylko jako organizm psychosomatyczny, lecz jako element podporządkowany strukturze społecznej, którą należało przełamać lub co najmniej przekształcić.  więcej

 (drobne zmiany red. - KM)