„Nazwa, którą w połowie XIX wieku nadano rzemiosłu związanemu ze zdobnictwem: malowanej ceramice, tkactwu kilimów, hafciarstwu, introligatorstwu i kowalstwu luksusowemu, stolarstwu połączonemu ze snycerką, złotnictwu itd. Zainteresowanie tą dziedziną twórczości - zwaną także sztuką dekoracyjną - rosło wraz ze świadomością zagrożenia, jakie dla estetyki życia codziennego stanowiły tandetne wyroby przemysłowe, w których używano wówczas ornamentyki zapożyczonej z innych epok i stworzonej dla innych materiałów. Wśród teoretyków i  artystów chęć przeciwdziałania złemu gustowi spowodowała zwrócenie uwagi na tradycję rękodzielnictwa, zwłaszcza w dziedzinie przedmiotów zbytkownych. Źródłem inspiracji stała się sztuka ludowa i dawne rzemiosło; w tym też duchu formułowano specjalne programy szkolenia artystycznego, wystąpienia propagandowe itp. Z pionierów ideii rzemiosła artystycznego wymienić należy C.K.Norwida (1851), a w Anglii - przodującej pod tym względem - J.Ruskina i W.Morrisa (Art and Crafts). Ich <antyprzemysłowa> postawa była niesłuszna, ale zawierała myśl, która znalazła trwałe miejsce w teorii sztuki współczesnej, że właściwie zaprojektowany przedmiot może być nosicielem wartości estetycznych bliskich tym, jakie reprezentuje sztuka tzw. czysta. Artystyczne rzemiosło było kultywowane w okresie Młodej Polski, m.in. w stowarzyszeniach typu -> Polska Sztuka Stosowana czy Warsztaty Krakowskie. W okresie międzywojennym propagował  je <Ład>(1926), później głównie Cepelia.”