1) w okresie baroku termin określający utwór o pogodnym charakterze – wokalny (np.: Scherzi musicali Claudio Monteverdiego) lub instr. (np. Scherzo w III Particie a-moll Jana Sebastiana Bacha);
2) w okresie klasycyzmu forma trzyczęściowa (scherzo-trio-scherzo), stanowiąca ustęp formy cyklicznej (sonaty, symfonii, kwartetu), wprowadzona przez Ludwika Van Beethovena w miejsce menueta. Scherzo utrzymane jest w szybkim tempie, z reguły w metrum 3/4 (…) W okresie romantyzmu, w związku z rozwojem liryki instrrumentalnej, trio scherzo uzyskało charakter liryczny (np. w Sonacie b-moll Fryderyka Chopina). W okresie tym scherzo uległo znacznym przeobrażeniom; stało się utworem samodzielnym, szeroko rozbudowanym, tracąc jednocześnie swój pierwotny charakter (…) w okresie romantyzmu rozwijał się typ scherza o charakterze pogodnym (np. Scherzo ze Snu nocy letniej Feliksa Mendelssohna).