"[Stein] Rokkan (Rokkan, Urwin 1983) posłużył się  (...) ciekawą metaforą, mówiąc, iż peryferie mogą być opisywane jako <struktura możliwości>. Jednocześnie trzy główne parametry określające charakter peryferii to według niego odległość od centrum, stopień odmienności od centrum i stopień zależności od centrum (tzw.  Model 3 x D: distance, difference and dependence). Fundamentalny w ujęciu Rokkana był podział na <peryferie podległe> (...), których przykładem są Walia czy Szkocja, i <peryferie stykowe> (...), takie jak Alzacja czy Luksemburg. Podczas gdy peryferie pierwszego rodzaju podlegają jednowymiarowej dominacji, znajdując się w zakresie oddziaływania jednego centrum, peryferie stykowe mogą czerpać istotne korzyści ze swojego położenia, wynikające z konkurencji centrów."