Claudio Magris (1996): "Usiłowałem uchwycić mit, czyli sposoby i formy, za pomocą których dana cywilizacja próbuje sprowadzić wielorakość rzeczywistego świata do jedności, chaos do porządku, fragmentaryczną przypadkowość egzystencji do esencji, historyczno-polityczne sprzeczności do harmonii zdolnej połączyć je, jeśli nie rozstrzygnąć. (...) Mit jest pojęciem dwuznacznym, wskazującym na coś więcej i mniej niż rzeczywistość, może oznaczać zarówno esencję, wartość wykraczającą poza niepewność czasu, prawdziwą i rzeczywistą ideę wiodącą, jak i ideologiczną konstrukcję czy też fałszerstwo.(...) Mit błyszczy tylko wtedy, kiedy ulega demistyfikacji jego urok rodem z kartonowych dekoracji."

"Mit opowiada jakąś historię sakralną, to znaczy prawydarzenie, które dokonało się na początku czasu, ab initio. A opowiadanie o sprawach sakralnych jest równoznaczne z objawianiem tajemnicy, gdyż  postacie mitu nie są istotami ludzkimi: są to bogowie albo bohaterowie kulturowi i dlatego właśnie ich czyny stanowią tajemnicę, misteria; człowiek nie mógłby ich znać, gdyby nie zostały mu objawione. Mit jest więc opowieścią o tym, co się stało in illo tempore, opowieścią o tym, co bogowie albo istoty ludzkie uczyniły na początku czasu; <powiedzieć mit> to znaczy obwieścić to, co stało się ab origine. Raz opowiedziany, to jest objawiony, mit staje się prawdą apodyktyczną: stanowi prawdę absolutną. (...) Jest to więc zawsze opowieść o dziele stworzenia: opowiada się o tym, jak coś zaczęło być. Dlatego właśnie mit wiąże się z ontologią (...)".