Najstarsza forma poezji (w odróżnieniu od pieśni literackiej stopiona w integralną całość z muzyką), przekazywana zwykle ustnie z pokolenia na pokolenie i towarzysząca od czasów przedpiśmiennych najróżniejszym aspektom życia wiejskiego. Wyróżnia się m.in. pieśni miłosne (jak np. wł. serenada), obrzędowe (religijne, weselne, dożynkowe itp.), rodzinne oraz związane z pracą. (...) Do wyznaczników poetyki pieśni ludowej należą przede wszystkim: silne zrytmizowanie, paralelizmy składniowe, leksykalne i obrazowe oraz najróżniejszego typu powtórzenia, m.in. refreny, polegające na powracaniu jednej ze strof lub jej części.