Wg Słownika terminologicznego sztuk pięknych: "motyw lub zespół motywów zdobniczych, stosowany w architekturze i innych sztukach plastycznych, może występować w formie pasów (o układzie ciągłym lub rytmicznym), wypełniać określone pola (symetrycznie lub asymetrycznie) albo pokrywać jednolicie całą powierzchnię przedmiotu. Ornament jest często stosowany jako element podziału, ram dla kompozycji czy też dla podkreślenia tektoniki przedmiotu (odpowiednie zaakcentowanie jego części). Podstawową cechą ornamentu jest jego nierealistyczny, a najczęściej całkowicie abstrakcyjny charakter, polegający na odrzuceniu czynnika ilustracyjnego i operowaniu czystą formą. Motyw ornamentalny powstaje zwykle w wyniku silnej stylizacji realnie istniejącej formy, która dzięki zwielokrotnieniu i odpowiedniemu uszeregowaniu traci swój indywidualny charakter. Ornament powstaje też często przez dowolne, fantazyjne łączenie różnych form i tworzenie nowych, oryginalnych zespołów o walorach dekoracyjnych. W odróżnieniu od innych rodzajów dekoracji ornament operuje drobnym motywem zdobniczym." 

Ornament (z łac. ornare - zaopatrzyć, ozdabiać) – motyw lub zespół motywów zdobniczych, stosowanych w architekturze lub sztukach plastycznych. Motywy te, złożone z drobnych elementów, mogą pokrywać całą powierzchnię, występować tylko w określonych polach albo przybierać formę pasową. Mogą także współgrać z tektoniką lub nad nią dominować. Zazwyczaj ornament nie jest elementem niezbędnym dla istnienia struktury danego przedmiotu czy budowli, a jedynie jest stosowany jako element podziału określonej kompozycji.

Ornament nie rządzi się zasadami realizmu: często łączy w sobie w sposób fantazyjny różne elementy. Używa stylizacji, uproszczenia i zwielokrotnienia form realistycznych lub wręcz abstrakcji. W zależności od genezy, wyróżnia się ornamenty: geometryczne, organiczne (roślinne, zwierzęce, antropomorficzne), kaligraficzne lub abstrakcyjne.

Ornamenty pomagają przy określeniu przynależności geograficznej dzieła i jego datowaniu. więcej