Wypracowany w praktyce artystycznej zespół norm, które sprawiają, że powstały zgodnie z nimi tekst (wypowiedź), jest uznany za dzieło sztuki. Każda epoka wypracowuje własne konwencje artystyczne, które zazwyczaj są odrzucane przez następne pokolenia twórców. Eksponowanie ciągle tych samych konwencji artystycznych prowadzi do ich zużycia, pozbawienia je znaczeniowej wartości. Bierne naśladowanie powszechnie rozpoznawalnych konwencji przekształca utwór w konstrukcję schematyczną, prowadzi do epigonizmu. Konwencjonalizacja utworu umieszcza dzieło w określonym miejscu tradycji, między epigonizmem i nowatorstwem, jest warunkiem rozumienia tekstu, jej przekroczenie spycha wypowiedź na marginesy sztuki. Poszczególne składniki dzieła podlegają konwencjonalizacji w mniejszym lub w większym stopniu. Stopień konwencjonalności utworu zależy od wymogów gatunku, ambicji autora, zadań stawianych przed literaturą […] zależy również od relacji między znanymi z tradycji oryginalnymi elementami wypowiedzi, od ich proporcji w całości dzieła. Świadome nawiązywanie do tradycyjnych schematów językowo-konstrukcyjnych prowadzi do stylizacji.