"Krajobraz jest przede wszystkim konstrukcją kulturową i choć środowisko występuje tu jako rodzaj tworzywa, to jest ono widoczne nierozłącznie od wyobrażeń i materialnych zapisów obecności zamieszkujących je ludzi. Nie zmienia to faktu, że krajobraz staje się dzisiaj cennym odwołaniem w interpretacji rozproszonego miasta i pozwala na zdefiniowanie nowych narzędzi służących jego kształtowaniu. Detlev Ipsen i Holger Weichler podkreślają, iż odwołanie do pojęcia krajobrazu pozwala na uwzględnienie zależności pomiędzy formami, sposobami użytkowania terenu, stylami życia, wzorami kulturowymi i dynamiką systemów ekologicznych. Autorzy ci wykazują, iż urbanistyczny krajobraz nie jest tylko metaforą, ale <teoretyczną konstrukcją, która otwiera interdyscyplinarną ścieżkę zarówno do analizy, jak  i planowania urbanistycznych regionów>. Przestrzeń, społeczeństwo, natura i środowisko ukazane są w tej konstrukcji nie jako opozycje, ale nowa całość [9].obecnie, gdy wielu krytyków wskazuje na niekorzystny proces polaryzacji miejskiej przestrzeni i jej podziału na fragmenty, krajobraz staje się cennym odwołaniem dającym unikalny punkt wyjścia do integracji rozproszonego miasta i scalania niepowiązanych ze sobą obszarów".